Op die zelfde dinsdag 27 januari 1959 was er, na de verslagenheid van het ongeval met de Avenger A-9, een andere Avenger die weer levensreddend werk deed. In de middag van die dinsdag ontdekte de vlieger van een Avenger, de ltzv 2oc F. Bom, een reddingsvlot met twee schipbreukelingen op de positie 32.00. NB en 65.43 WL.
Onmiddellijk werden de Sikorsky S-55 helikopters naar deze positie gedirigeerd.
De helikopters genaamd “Salome” en “Cleopatra” met respectievelijk de vliegers ltzv 2oc K.H. Versteeg en de sgtmajv M.J. Hali arriveerden bij het vlot met de schipbreukelingen die hierna aan boord van de helikopters werden gehesen. Waarna de heli's onmiddellijk koers zetten naar het vliegdek van Hr.Ms. Karel Doorman.
Na de tegenslag van deze morgen was er in de middag ook weer een beetje vreugde. Die dag was de spreuk: “De zee neemt en de zee geeft” wel heel toepasselijk.
Aan boord werden de Amerikaanse schipbreukelingen, de 27 jarige advocaat George Harrington uit New York en de 24 jarige scheepsbouwer Marcy Crowel uit New Jersey, opgevangen door enkele ziekenverplegers van de Doorman.
Ondanks de ontberingen van acht dagen op een klein vlot, nadat hun zeilboot “Atair”was gezonken, was hun conditie redelijk.
Ze waren met hun zeilboot vanuit New York onderweg naar Puerto Rico en werden nu door de Doorman weer terug gebracht naar de Amerikaanse vaste wal.
(docu 0364) Krantenartikel op 28-01-1959 uit het archief van de Leeuwarder Courant.
(foto 4168) De beide Sikorsky S-55 helikopters Salome en Cleopatra op het achter vliegdek van de Doorman. Beide helikopters werden ingezet voor de reddingoperatie. Foto ontvangen van Rinus Hali.
(foto 0508) Een van de twee Amerikaanse drenkelingen is door de heli ‘Salome’ veilig aan boord gebracht. Foto ontvangen van Gerard Haas.
(foto 1565) De twee schipbreukelingen veilig aan boord van de Doorman, het betrof de Amerikanen Marcy Crowel en George Harrington. Ze hadden reeds 8 dagen op zee rondgedobberd op een vlot nadat hun jacht ‘Atair’ was gezonken. Foto ontvangen van Flip Burggraaf.
(foto 1566) Hier zijn de twee Amerikaanse drenkelingen al weer wat opgeknapt. Links Marcy Crowel en rechts George Harrington. Foto ontvangen van Flip Burggraaf.
(foto 4156) Nogmaals een opname van de twee Amerikaanse drenkelingen Crowel en Harrington, met geheel links de ltzv 2 oc Versteeg en links naast Crowel de sgtmajv Rinus Hali en geheel rechts de ltzv 2 oc F.Bom van de Avenger. Foto ontvangen van Rinus Hali via Jaap de Moor.
(foto 4171) De redders Hali (geheel links) en Versteeg (3e van links) met de drenkelingen Crowel en Harrington. Foto ontvangen van Rinus Hali via Jaap de Moor.
(foto 4216) De vlieger Rinus Hali en collega’s voor de helikopter Cleopatra, geparkeerd op het vliegdek van de Doorman. Foto ontvangen van Rinus Hali via Jaap de Moor.
De goede zorgen van vlootpredikant Kramer zijn voor mij aanleiding geweest tot het schrijven van deze brief.
Dagenlang deden we verwoede pogingen om dmv lichtseinen aandacht te trekken van voorbij vliegende vliegtuigen en voorbij varende schepen zonder te worden opgemerkt. Totdat we op 27 januari, toen we al acht dagen op het vlot hadden doorgebracht, twee laagvliegende toestellen recht op ons aan zagen komen. Zij waren de voorlopers van onze redding, deze twee Avengers van Hr.Ms. Karel Doorman. Zo moeilijk als het is, het gevoel van verslagenheid te beschrijven, dat men heeft als een vliegtuig dat redding had kunnen brengen gepasseerd is, zo moeilijk is het de opgetogenheid weer te geven wanneer men wordt opgemerkt en vervolgens gered. Helikopters pikten ons op en brachten ons naar de Doorman. Dankzij de waakzaamheid en het efficiënt optreden van het personeel waren we dan na acht dagen op een vlot te hebben doorgebracht gered. Graag geven wij uiting van onze dank voor de redding en hoge waardering voor de buitengewone gastvrijheid. Al onze Nederlandse vrienden, waar ook ter zee, wensen we ‘Good luck and good sailing!’
George Harrington.
Uit de Dikke Boot van Arie Hoog.
Op vrijdag 30 januari 1959 arriveerde het smaldeel bij de Amerikaanse marine basis Mayport, gelegen aan de Sint Johns River en nabij Jacksonville.
Er werd echter besloten om buiten op de St. Johns River voor anker te gaan in verband met een dichte mist met een zicht van slechts 100 tot 300 meter. De ontvangst in Mayport moest dus even uitgesteld worden.
De verbinding met de wal werd onderhouden middels een haven sleepboot. Een aantal journalisten zag toch kans om met een sleepboot langzaam en voorzichtig naar de Doorman te varen.
Aan boord werden ze welkom geheten door de smaldeel commandant de commandeur A. van Karnebeek en een groot aantal zich aan dek bevindende bemanningsleden. Ook werden deze journalisten enthousiast ontvangen door de twee Amerikaanse schipbreukelingen, welke meteen de pers te woord stonden.
(foto 7436) Foto zonder mist waar de Doorman eerst voor anker ging. Later werd afgemeerd op de marine basis links.
(foto 7437) Kaart van de marine haven te Mayport.
De door een sleepboot voorzichtig aan boord gebrachte pers werd door de twee Amerikaanse schipbreukelingen enthousiast begroet. Het betrof de 27-jarige advocaat George Harrington en zijn 24-jarige medeschipbreukeling Marcy Crowell, botenbouwer van beroep. Beide zijn dank zij de waakzaamheid van een Nederlandse Avenger vlieger ontdekt en door de toegesnelde Sikorsky helikopter van de Doorman uit hun benarde positie, een rubber reddingsbootje op de Atlantische Oceaan, gered. “Grapefruitjus was ons meest gewaardeerde bezit”, aldus de schipbreukelingen, die het goed was aan te zien wat ze te verduren hadden gehad gedurende hun hachelijk avontuur. Vermagerd doch toch nog in goede conditie. Op 9 januari waren zij in hun 14 meter metende een-master zeilboot “The Atair” uit de haven van Nwe York vertrokken met bestemming St.Thomas op de Vergini-eilanden. De heer Crowel, vrijgezel en zonder werk, had gehoopt te San Juan op Puerto Rico werk te vinden. In die zelfde plaats had de heer Harrington verwacht zijn echtgenote te ontmoeten, die hen op minder avontuurlijke wijze, reeds was vooruit gereisd. Het echtpaar Harrington had zich in dezelfde plaats willen vestigen. “Reeds voor het einde van de eerste dag op zee kregen wij moeilijkheden met onze -two way radio-, die niet meer werkte”, vertelde de heer Crowell. “Vanaf dat moment konden we niet meer zenden noch ontvangen en hadden derhalve geen kontakt meer met de buitenwereld”. Crowells vader en de echtgenote van de heer Harrington, alarmeerden de kustwacht. Hoewel de heer Harrington in zijn laatste radio-uitzending had gerapporteerd dat zij moeiloijkheden hadden met de antenne, hetgeen een aannemelijke reden kon zijn voor de radio-stilte, kwam het Amerikaanse air-sea-rescue apparaat onmiddellijk in werking. Zowel met schip als vliegtuig werd naar het tweetal gezocht. Vier dagen na het verlaten van de haven van New York kwamen de zeilers in zwaar weer terecht en liep de boot zware schade op, maar bleef echter drijven. Op 17 en 18 januari kwamen zij in nog zwaardere stormen terecht met windstoten van zo’n 65 mijl per uur die hen in de richt van de Bermuda zweepten. Op 19 januari zonk “The Atair” onder hun voeten weg. Gelukkig hadden ze een dinghy van drie meter aan boord welke van voldoende drinken en proviand was voorzien. Aan dit wankele vaartuigje moesten zij, midden op de oceaan, hun leven toevertrouwen. Bijzonder gelukkig voor hen was Hr.Ms. Karel Doorman ergens in de buurt. Door een Avenger van de Doorman werden, op 27 januari, omstreeks 14.00 uur en op ongeveer 59 mijl van Bermuda, de twee schipbreukelingen waargenomen. Hierop werden onmiddellijk twee Sikorsky S-55 van de Doorman naar deze plaats gedirigeerd. Twee heli’s bestuurd door respectievelijk ltzv 2oc K.H. Versteeg en de sgtmajv M.J. Hali, die hierop de twee schipbreukelingen als het ware uit de oceaan konden worden geplukt en naar de Doorman gebracht. Ondanks dat, volgens de beide mannen, genoeg proviand aan boord van de dinghy was hadden zij zichzelf op rantsoen gesteld van 1 blik tunavis en 1 liter grapefruitjus waardoor ze het beide een maand zouden kunnen volhouden. Harrington, lang, slank en besnord, zei dat hij reeds kort na het verlaten van de haven van New York last had van lichte bevriezing van zijn voeten. Slechts gestoken in sokken stond hij de persmensen te woord. Crowell, stevig gebouwd, zei dat hij geen moment de hoop op redding had verloren, maar ......dat er toch steeds weer een zekere twijfel in hun hart was. Alhoewel zij signaalvuurpijlen en spiegels aan boord van de dinghy hadden, is het niet gelukt met deze apparatuur passerende schepen en recht over hun koers vliegende vliegtuigen. “Wij hebben veel te danken aan de scherpe ogen van de vlieger van de Avenger”, zeiden beiden, in dankbare waardering naar de Nederlandse vliegers kijkend. Zowel Harrington als Crowell geloven dat zij binnen afzienbare tijd opnieuw een grote zeiltocht zullen ondernemen, maar wanneer en waar vandaan......daar waren ze nog niet zo zeker van.
(United States Information Press release)
Op zaterdag 31 januari 1959 was de mist zo mogelijk nog dichter, waardoor het bezoek aan Mayport dreigde te vervallen. Aan het einde van de ochtend en bij stil tij en geen wind, besloot de commandant met behulp van onze uitstekende radar om toch de haven van Mayport binnen te lopen. Dit bleek voor de Amerikaanse Navy nieuw en een verrassing. Dit ontlokte hen de opmerking: “Your captain 's sure got guts”.
De eerste die van boord gingen waren de ltzv 1 Jhr. A.W. van de Brandeler met 24 bemanningsleden. Zij waren uitgenodigd, of mogelijk aangewezen, om de March of Dimes bij te wonen. Dit mondde echter uit in meelopen. Tot hun verbazing werden ze ingedeeld achter de beroemde twee-eenheid, cowboy filmheld Roy Rogers en zijn even beroemde paard Trigger.
(foto 2521) Aankomst van Hr.Ms. Karel Doorman in de mist op 31 januari 1959 te Mayport. Ondanks de dichte mist was de Doorman toch binnengelopen en afgemeerd. Daar stonden de “Yankees” wel even van te kijken. Foto ontvangen van Ivar de Man.
(foto 2522) Kijk, wat komt daar nu uit de mist te voorschijn, de aankomst van Hr.Ms. Karel Doorman te Mayport. Foto ontvangen van Ivar de Man.
De eersten die van boord gingen was een groep van 24 opvarenden onder leiding van de ltzv. Jhr. A.W. v.d. Brandeler. Zij waren uitgenodigd om mee te lopen in de March of Dimes in Mayport. Zij beleefden de aangename verrassing om in de optocht te mogen meelopen direct achter de beroemde cowboy-filmster Roy Rogers met z’n al even beroemde paard Trigger.
(foto 7438) Foto internet.
Roy Rogers en zijn even beroemde paard Trigger. Foto internet.
Het bezoek aan Mayport was een groot succes en er was veel belangstelling van zowel de pers als de lokale bevolking. Bij de commandant was een verzoek binnen gekomen van Sidney Anvoots, van beroep chef kok, om aan boord van Hr.Ms. Karel Doorman te mogen gaan trouwen met zijn liefde Joan Hudson, van beroep fotomodel. Het verzoek werd toegestaan en op zondag 1 februari 1959 aan boord gesloten door de notaris Jonas E. Bryant in aanwezigheid van familie, vrienden, de commandant van de Doorman ktz. Van Oostrom Soede, de vlootpredikant en vele anderen.
De achterliggende reden voor dit verzoek was gelegen in het feit dat zijn voorouders Nederlanders waren.
Na afloop van de plechtigheid bood de commandant het kersverse echtpaar een bijbel aan.
(foto 3140) Op 1 februari 1959 werd aan boord van de Doorman het huwelijk gesloten tussen Sidney Anvoos en Joan Hudson. Op de foto links de commandant van Hr.Ms. Karel Doorman de ktz Van Oostrom Soede die het paar een bijbel overhandigde. Foto Arie Hoog.
Veel bijzondere gebeurtenissen binnen een tijdsbestek van enkele dagen.
50 jaar na dit huwelijk aan boord verscheen onderstaan krantenartikel:
Bericht uit de Daily Record.
Chronicling Business & Law in Jacksonville. 01-02-2009
50 years ago this week
Sidney Anvoots, chef at the River Club, married Miami Beach fashion model Joan Hudson in a ceremony held in the chapel of the Dutch aircraft carrier Karel Doorman which was berthed at Mayport Naval Station. Jones Bryant, a Jacksonville attorney and notary public, offered a brief prayer then performed the ceremony which was witnessed by the bride’s mother, a few Dutch seaman and the news media. River Club manager Hendrick. J. Antonisse served as best man.
Op dinsdag 3 februari 1959 vertrok het smaldeel weer naar zee voor oefeningen.
Op zaterdag 7 februari 1959 werd de eerste haai aan boord gehaald. Dit weekend ging de bemanning op haaien jacht. Er werden verschillende haaien aan boord gehaald. De hofmeesters haalden de kop van de haai en kookten deze, niet voor haaiensoep maar voor de tanden van de haaien.
(foto 4538) De eerste haai aan boord werd gevangen door de sgt. G. Oerlemans en de sgt. A. Hoog. Foto Arie Hoog.
(foto 1704) Als er een haai over de valreep is volgen er meer. Nogmaals een gevangen haai aan boord van de Doorman. Foto ontvangen van W.D. Baas.
Op 11 februari 1959 werd het de hoogste tijd dat de Doorman zelf olie ging innemen, na verschillende keren de jagers van olie te hebben voorzien. Vanuit de Amerikaanse marinetanker ‘Waccamaw’ werden de tanks van de Doorman in rap tempo bijgevuld.
(foto 5402) Opname van USS Waccamaw in volle zee. Foto internet.
Tijdens de nadering hees de Waccamaw de Esso-vlag. De verbindingsofficier van de Doorman verzond toen het volgende bericht.
Dmn, to Waccamaw: ‘What Esso means for your navy, is Heineken for ours!’
Antwoord:
Waccamaw tot Dmn: ‘Send us six crates anytime!’
Het tanken verliep probleemloos, evenals het overgeven van de kratten bier en het van hen terug ontvangen van een grote doos Lucky Strike. Wat niet goed ging was de extra verrassing die de kok had gemaakt in de vorm van een prachtige taart. Dit ‘klapstuk’ werd echter een ‘platstuk’ doordat bootsman Hermans op de taart ging staan.
Uit de ‘Dikke Boot’ van Arie Hoog.
|