Bijzondere ontmoeting.

Het was op zaterdag 29 augustus 1959.
Tijdens het oplanden van de vliegtuigen kwam over de omroep crash aan dek, crash aan dek, een Avenger was gecrasht en de vlieger was ltzv Goudberg.
Ik was in hangar A toen hij op een brancard via de bommenlift naar beneden werd gebracht. Later bleek dat hij er gelukkig goed van af gekomen was. Hij had alleen een klein sneetje boven zijn oog, zodat dit met een pleister af gedaan kon worden. Maar de schade was groot, de vliegbrug had schade, de radar was beschadigd. Het vliegtuig werd buiten boord gesmeten wat in de kranten de kop opleverde van:
de schroothoop op de Karel Doorman in zee gesmeten.
Wij moesten wat ramen vervangen dat kon ter plaatse gebeuren maar de rest was te zwaar en te groot. We moesten daarvoor terug naar de werf Wilton Fijenoord in Schiedam. We kwamen op zondag morgen weer binnen op de werf. Ik had de wacht op zondag morgen. Daar had ik een bijzondere ontmoeting er stond een wat oudere vrouw op de werf naar de schade van ons schip te kijken.
Zij sprak mij aan en vroeg of er gewonden waren gevallen, ik vertelde haar dat de vlieger alleen een pleister boven zijn oog had. Daarna hebben we wat over het schip staan praten.
Toen ze weg was kwam er een werfiaan naar mij toe en vroeg aan mij, weet jij wie die vrouw is?  Ik zei hoe kan ik dat weten het is niet de koningin want die ken ik wel. Hij vertelde mij dat is de vrouw van Bart Wilton, zij was de vrouw van Karel Doorman die bij de slag in de Java zee met de Ruyter is omgekomen.
Let maar op als jullie uitvaren en terugkomen staat ze altijd op de punt bij haar huis naar jullie te zwaaien. En inderdaad als wij uit Rotterdam vertrokken of aandeden, werden wij altijd door haar op die manier verwelkomt of uitgezwaaid.
Onder grote belangstelling vertrokken wij uit Rotterdam. Waarbij de tophit werd gezongen: Toen wij uit Rotterdam vertrokken.

(foto 5314) Tijdens het ceremonieel in dienst stellen in 1958 is op de achtergrond de ‘Wilton-Villa’ zichtbaar.

Ook op de punt bij de werf werden wij door de vrouw van Bart Wilton uitgezwaaid.

Ik vroeg me af wat haar gedachten waren want men wist waar we voor gingen.
Of die vrouw werkelijk de weduwe van Karel Doorman was heb ik nooit met zekerheid geweten. De enigste bevestiging die ik kreeg was toen het ter sprake kwam en mijn chef sgtmajoor Buis mij vertelde dat het klopte.
Hier ben ik altijd benieuwd naar gebleven.

Nu na ruim 50 jaar na data kreeg ik antwoordt op mijn vraag van de zoon van Karel Doorman.

(foto 6450) Ansigtkaart met afbeelding van de ‘Wilton-Villa’ langs de Nieuwe Waterweg.

Geachte heer Veldhuizen,

Van de VARA ontving ik Uw reactie op de uitzending van P&W van 15 februari jl., waarvoor mijn dank. Mijn moeder, inderdaad de weduwe van Sbn Karel Doorman is destijds hertrouwd met ir. J.E. Woltjer, lid van de Hoofddirectie van Wilton-Fyenoord,
die was belast met de Nieuwbouw en onder meer met de grote verbouwing van Hr.Ms. Karel Doorman.  Wij woonden op de bovenste twee verdiepingen van de “Villa” aan de Nieuwe Waterweg op de kop van de Wiltonhaven, dus het is zeer
waarschijnlijk dat mijn moeder de dame in kwestie is en niet de echtgenote van Bart Wilton, eveneens lid van de Hoofddirectie.
 Met vriendelijke groet,
Theo Doorman.

Door Willem Veldhuizen.

Dekhockey aan boord.

Hoe verzin je het.
Op een zonovergoten zondag middag op de oceaan tijdens de oversteek naar Zuid-Amerika zijn er die dag geen fly ops aan boord van Hr.Ms. Karel Doorman. De Dikke Boot “kojangt” (rustig) in de lange oceaan deining.
Via de AMUS wordt gepraaid dat, heden middag de MLD de zoutwaterhoek uitdaagt voor een dek hockey wedstrijd op het vliegdek. Toeschouwers gewenst, voor het aanmoedigen en na afloop voor een ieder poeroet (chocolademelk). Groot is het enthousiasme.
Wisselen van spelers is om de 15 minuten en de spel attributen bestaan uit een soort rotan wandelstok en een grommer (gevlochten touwschijf). Beide elftallen zijn zeer fanatiek waarbij niet alleen de grommer maar soms een enkel van de tegenspeler wordt geraakt.
Woorden als rukkepikker, sajoe en klotenklapper zijn dan ook niet van de lucht. Natuurlijk is er duidelijk afgesproken bij aanvang van de wedstrijd dat er fairplay gespeeld moet worden. Maar ja, een ongeluk zit in een klein hoekje, daarbij rolde de dikke boot net iets door over stuurboord en ..... je herkende ineens dat rood opgeblazen gezicht van die officier van de wacht die jou een tijd geleden in het vlaggeboek had gezet, omdat je te laat was bij het oplopen aan boord, voor het schip vertrok naar zee.

(foto 3035)

Je hebt toen een tijd een wit piep poppetje in je kast gehad, zo netjes geschilderd dat hij er op leek, het was nog compleet ook, want je had met goudverf uit het kabelgat er galons op geschilderd. In dat piep poppetje, daar stak je elke dag een speld in, want dat doen ze op Haïti ook en noemen ze het voodoo.
Nu help je, met een uitgestreken gezicht, de ziekenpa met het dragen van de patiënt op een brancard via de catwalk naar de ziekenboeg. Je probeert zo te manoeuvreren dat de patiënt met zijn hoofd naar beneden de trap afgaat. Dit is pas genieten, welke burger maakt dit mee.
Varen en vliegen met Hr.Ms. Rookverbod, verre landen en dan midden op zee een eerlijke partij dek hockey en nog poeroet toe.

Ferry Gonggrijp.

Held op sokken.

Tijdens het oplanden van de vliegtuigen crashte een Avenger. Hierdoor ontstond behoorlijke schade aan het eiland. De metaalbewerking moest wat ramen vervangen en dat kon ter plaatse gebeuren.
Dit had ook voor mij gevolgen ik moest daarvoor op het panelbord gaan staan. Maar de schoenen uit trekken was een probleem. Ik had gaten in de sokken en ik was niet de enige.
In de wasserij werd aan de hand van waslijsten onze was ingeleverd en weer opgehaald. Dat gebeurde per bak en degene die dat moest doen zochten dan de hele sokken er uit en bleven wij met het schrot zitten.
Ik zei dat ik even naar het toilet moest, ging als een haas naar het kabelgat en maakte op de plek waar de gaten zaten mijn hakken zwart.
Ik stond op het panelbord en de camouflage werkte. Overste Van Waart het hoofd vliegdienst en sgtmajoor Buis stonden toe te kijken. Helaas bleef ik met mijn sok achter een knopje hangen. De overste schoot met de anderen in de lach, maar mijn chef kreeg een hartstuip, die zag zijn hele carrière in het water vallen.
Ik werd gesommeerd om daar vanaf te komen en moest verklaren hoe dit kon. Na uitleg te hebben gegeven wat voor problemen we hadden zei de overste dan zul je je sokken moeten leren stoppen. Ik vertelde hem dat ik dat wel wou maar het niet kon.
De overste vroeg wie kan hem sokken stoppen leren. En! mijn chef zei ik, mooi zei de overste dan leer jij hem na de werkzaamheden sokken stoppen en wil ik over 3 dagen 6 paar dichte sokken zien.
Buis die terug kwam in de werkplaats was laaiend. Toen het sokken stoppen bij mij niet zo lukte, zei hij geef hier die rotzooi ik zal het wel doen. Hij voegde er aan toe als één van jullie hier je bek er over open doet, verzuip ik je. En dat verbod gold voor de gehele werkplaats.
Buis die later ook officier geworden is kon later over dit voorval lachen. Opa Buis zoals we hem later noemden vertelde toen zelf het verhaal in geuren en kleuren.
Het had toch een voordeel wij mochten in het vervolg wel onze sokken zelf wassen en in de werkplaats te drogen hangen.

Willem Veldhuizen.

Terug zwemmen naar de Doorman.

De collega vliegtuigmaker Kerkhofs bijnaam (Pieleke), zijn voornaam weet ik niet meer maar hij woonde in Arle Rixel. Hij was een van de twee luitjes die toen we op de rede van Cadiz voor anker lagen en de schouwen en sloepen vanwege het slechte weer niet meer konden varen, in het donker vanaf de wal terug naar boord zijn gezwommen. Waar ik bij toeval 's avonds met Hennie Peeters, die toen nog kwartiermeester was, ze bij de bakboord bakspier aan boord hebben gehesen.
Dit koste Pieleke toen 14 dagen licht en een brief naar zijn ouders.

Noot: Hennie Peeters is later naar de zeevaartschool gegaan en officier geworden en heb bij hem, toen hij commandant van een mijnenveger was, nog wel eens een biertje gedronken. Van Kerkhofs heb ik via de tam tam vernomen dat hij in zijn dorp later Wethouder is geworden, maar dat heb ik niet kunnen achterhalen.

Willem Veldhuizen.

Zeeslag.

Ik heb van de reis met de oefening Sharp Squall 4 nog wel een herinnering die mij altijd is bijgebleven.
Dit betreft het geval dat de Doorman getorpedeerd werd tijdens deze oefening. Ik deed toen dienst met meerdere maten in de rader centrale.
Ik zie het plaatje nog heel scherp voor me.
Op het radarscherm met in het middelpunt de Doorman.
Om ons heen in een cirkel 24 eenheden ter bescherming van de Karel Doorman.
Dus bescherming genoeg zou je zeggen. Plotseling een blikkerig klinkende knal die waarschijnlijk door het hele schip ging.
We waren getorpedeerd door een van onze eigen onderzeeboten. Als ik het me goed herinner was het de O 27.
We zijn toen met een paar maten buiten wezen kijken. Op twintig of dertig meter van ons vandaan kwam juist de onderzeeboot O 27 langszij, met zijn kop uit het water aan de oppervlakte. Het was gelukkig een oefening en we kwamen er nu goed van af.
Ik moet er wel bij vertellen dat ik het zelfde al eens op Hr. Ms. Utrecht heb meegemaakt.
Maar zoveel schepen ter bescherming dan verwacht je zoiets niet.

Wim Steentjes.

Fietsen.

Wij waren met de Doorman in Gibraltar en wij bezochten daar, zoals zovelen, de bekende apenrots. Iedereen had daar wel een verhaal over.
Ik persoonlijk ging echter met een maat elektromonteur met een waterfiets de zee op een beetje te (water)fietsen!
Op een gegeven moment wilde ik omkeren om terug naar wal te gaan, maar mijn maat weigerde dit?
Natuurlijk vroeg ik hem wat er loos was?
Hij wilde deserteren want hij had uitgevonden dat aan de overkant Spanje lag en wilde met mij daar naar toe (water)fietsen. Ik dacht om de dooie dood niet en was van plan hem bewusteloos te slaan als hij niet naar mij luisterde!
We zijn in ieder geval weer terug gekeerd naar Gibraltar.

Wij lagen met de Doorman voor anker bij Cadiz toen het erg begon te stormen. Daardoor konden de sloepen niet meer varen. Aan boord hoorden wij dat er 2 maten waren gaan zwemmen. Nu weet ik niet of deze maten het overleefd hebben?

Frits Hueber.

noot webmaster; de zwemmers hebben het gered, zie de herinnering hier boven op deze pagina..

Kom op mannen met jullie herinneringen en anekdotes.